Voor de renovatie van het stadhuis huurde de gemeente Utrecht Enric Miralles in. Een starchitect geheel naar de mores van de jaren ’90. Midden in Utrecht zou een architectonisch juweel komen. Het stadhuis in het hart van de stad, in het centrum van het land, was een onontwarbare knoop van gebouwen. De deconstructivistische ingrepen die Miralles in het stadhuis deed hebben die kluwen niet ontrafeld maar gesublimeerd. Een succesvolle strategie. Het plan is wonderlijk vlot in amper 3 jaar tijd door de ambtelijke en politieke molens gekomen. Het gerenoveerde complex heeft niet veel discussie opgeleverd. Het is wel gepubliceerd maar niet uitgegroeid tot een icoon voor andere openbare gebouwen. Ook niet als aanstootgevend argument om het deconstructivisme af te zweren. Daarvoor lijkt het ontwerp te vluchtig. Alsof het ieder moment nog veranderd zou kunnen worden.
Enric Miralles heeft de oplevering niet meer mee kunnen maken. Hij overleed na een ernstige ziekte. Te jong. 45 jaar. Zouden we het stadhuis van Utrecht moeten beschouwen als zijn onvoltooide? Zijn Unvollendete? En zijn die composities die pas na jaren ontdekt worden niet vaak de mooiste?
Meer over het stadhuis van Utrecht op wikipedia
Locatie van het stadhuis van Utrecht op google maps
Andere Tijden Architectuur 