Erasmusbrug

De Erasmusbrug is een succes. Met grote en kleine drama’s zoals dat bij een succesverhaal hoort.
Ingehuldigd met grootse feesten. Direct gevolgd door een enorme domper. Bij wind en regen onder een bepaalde hoek trilde de tuiconstructie als de snaren van een harp. Het brugdek bewoog nauwelijks maar Rotterdammers zagen het gevaarte al in het water van de Nieuwe Maas storten. De gloednieuwe brug tussen nieuw Rotterdam en de nog nieuwere Kop van Zuid ging voor onbepaalde tijd dicht.
Ben van Berkel tartte met zijn ontwerp de logische wetten van de ingenieurskunst. Zowel bij de voet als halverwege de pyloon knikt de brug anders dan je van een gespannen boog zou verwachten. In tegenstelling tot zijn leermeester Calatrava kon van Berkel niet terugvallen op een eigen constructiebureau. De ingenieurs van Gemeentewerken moesten hem uit de brand helpen. Dat deden ze met verve. Waar de projecten van Santiago Calatrava uitblinken door kostenoverschrijdingen bleef de Erasmusbrug binnen budget. Zelfs de rain vibration werd met speciale schokbrekers overwonnen.
Na de heropening verdrong de Erasmusbrug de Euromast als symbool van Rotterdam. Het succes werd zo groot dat de stichting beeldrecht (het huidige pictoright) die het auteursrecht van het architectenbureau beheerde in opstand kwam. Zij eisten dat voor alle mokken, festivallogo’s en ansichtkaarten een percentage werd afgedragen.
Ook dat was een storm in een glas water. Inmiddels is de Europese wetgeving op het auteursrecht aangepast en mag de Erasmusbrug gewoon gefotografeerd worden. Groeten uit Rotterdam kunnen niet meer zonder.
Lees meer over het trillen van de Erasmusbrug in de Volkskrant

Lees meer over het auteursrecht op de Erasmusbrug op Archined

Erasmusbrug op google maps