Soms is een gebouw succesvoller dan de opdrachtgever.
In 1997 verhuisde het Nederlands Instituut voor Nijverheid en Techniek van een zijstraat in de Pijp naar het hart van de stad. Amsterdam was een attractie rijker. Als de boeg van een enorm schip steekt het groene gevaarte het Oosterdok in. Op de ingang van de IJtunnel verwelkomt het de autoreizigers uit het Noorden en de treinreizigers uit het Zuiden. Op het dak een enorm openbaar terras dat uitkijkt over de oude binnenstad.
De Italiaanse architect Renzo Piano noemde het dakterras een piazza. Renzo Piano, wereldberoemd dankzij het Centre Pompidou dat hij samen met Richard Rogers ontwierp, had voor het Amsterdamse wetenschapsmuseum geen high tech architectuur in petto. De kromme met koperplaten beslagen gevel lijkt eerder een ode aan de zwaar metalen constructies die ons de industriële revolutie brachten. De platen zijn bovendien geprepatineerd zodat het koper groen is verkleurd en de gevel bij oplevering al jaren oud leek.
Het technologische wonder van het gebouw ligt verscholen in het water. Schijnbaar moeiteloos leunt dit enorme apparaat op een bestaande tunnelbak.
New Metropolis ging het nieuwe wetenschapsmuseum heten. Binnen drie jaar dreigde een faillisement en zelfs een sluiting. In 2000 ging New Metropolis verder onder de nieuwe naam Nemo. Nu bezoeken meer dan een half miljoen bezoekers per jaar het museum. De grootste verdienste van het gebouw is dat het door zijn opvallende verschijning en zijn uitnodigende dakplein bezoekers blijft trekken.
Lees meer over het Nemo op archipedia
Nemo science center op google maps
Andere Tijden Architectuur 